NAS Pensacola Blue Angels Homecoming Air Show 09-11-2019
 |  |  |
5 november 2019 mochten wij een bezoek brengen aan NAS Meridian. Het werd een bezoek dat we niet snel zullen vergeten.
Eerst een stukje geschiedenis over dit mooie veld. In 1957 werd begonnen met de aanleg van Naval Auxiliairy Air Station(NAAS) Meridian. Op 14 juli 1961 werd het in gebruik genomen door het overhandigen van de gouden Air Station sleutel aan Captain W.F. Krantz. Gast spreker en belangrijke gast was Mississippi senator John C. Stennis. Het operationele deel van hel vliegveld werd toen nog McCain Field genoemd naar admiraal John S, McCain
Twee dagen voor de opening op arriveerde het eerste squadron VT-7. Later dat jaar werd VT-7 opgesplitst en werd het “nieuwe”VT-9 opgericht. Het vliegveld breide gestaag uit en In 1968 werd het officieel NAS Meridian.
In 1971 werd het Training Wing One opgericht en werd VT-9 omgedoopt tot VT-19 en werden de eerste TA-4J Skyhawk afgeleverd.
In 1994 wordt Training Squadron 23 (VT-23) afkomstig van Kingsville Texas toegevoegd aan TW-1
1st. LT Karen Fuller Tribbet ontvangt haar wings en wordt daarmee de eerste vrouwelijke Strike pilot van het US Marine Corps.
VT-19 wordt in oktober 1998 weer omgedoopt naar VT-9 en later dat jaar worden de eerste T-45 Goshawk’s afgeleverd. Daarmee komt ook een eind aan de aanwezigheid van VT-23 op NAS Meridian. Pas in 2004 verlaten de laatste T-2 Buckeye’s het veld en blijven alleen de T-45’s achter.
NAS Meridian is door de jaren heen een veilige thuishaven geweest voor vliegtuigen en personeel dat uit moet wijken voor verschillende orkanen die regelmatig voorkomen aan de golf van Mexico. Zo werden er in 1968 al 300 vliegtuigen overgevlogen van NAS Pensacola i.v.m. orkaan Gladys en Camille.
Door de jaren heen heeft NAS Meridian hulp geboden bij orkaan Andres (1992), Allison, Erin, Opal (1995), Georges (1998), Ivan(2004) en natuurlijk Katrina in 2005. Vaak waren het de helicopters van Whiting Field die daar hun toevlucht zochten.
Training Wing One
TW-1 is opgericht in 1971, de missie van TW-1 is om nieuwe vliegers bij te scholen in nadat ze de initiële opleiding hebben afgerond. Het motto is “Readiness for Victory at Sea Through Training.” Daarnaast trainen ze ook buitenlandse piloten uit o.a. Frankrijk, Italië, Spanje en Brazilië.
Momenteel bestaat TW-1 uit twee squadrons, VT-7 en VT-9 en vliegen ze met de T-45 Goshawk. Alle toestellen dragen zowel Navy als Marines titels.
Training Squadron Seven VT-7 “Eagles”
VT-7 vindt zijn oorsprong in Basic Training Group Seven en vloog in de begin jaren met de T-28 Trojan en de T-29 Seastar. Deze eenheid was gestationeerd op NAS Memphis in Tennessee. In 1960 werd BTG-7 omgedoopt naar VT-7 en een jaar later overgeplaatst naar NAS Meridian.
De T-2 Buckeye was bij VT-7 in gebruik van 1962 tot 1971 waarna de eenheid overschakelde op de TA-4J, Al in het voorjaar van 1972 kreeg de eerste student de “Wings of Gold” De laatste student die slaagde op de Skyhawk was in 1999. Dat was het jaar dat de T-45 Goshawk haar intrede deed.
Dat eerste jaar met de T-45C maakte VT-7 bijna 18.000 sorties en 1300 carrier landings. VT-7 heeft in totaal meer dan 4000 Navy en Marine Corps vliegers opgeleid, inclusief ruim 300 studenten uit Frankrijk, Italië, Koeweit, Spanje, Thailand, Singapore, Taiwan en Brazilië.
Training Squadron Nine VT-9 “Tigers”
VT-9 is (her)opgericht op 15 december 1961 en is een afsplitsing uit VT-7. Het is de derde keer dat deze eenheid actief werd. De eerste keer was in 1927 als een torpedo squadron en vloog destijds met de Curtis T3-M
In juli 1987 werd het squadron tijdelijk opgeheven om op te gaan in Training Squadron Nineteen VT-19. Dit duurde tot 1 oktober 1998 en waren de Tigers weer een operationeel squadron.
VT-9 heeft nog een tijd langer met de T-2C Buckeye gevlogen dan VT-7. De laatste student die op de T-2C slaagde was in 2003. Pas in 2004 werd de laatste vlucht met dit type gemaakt. Deze trainer heeft bijna 40 jaar dienst gedaan op NAS Meridian.
Twee jaar daarvoor werd een begin gemaakt met de opleidingen in de T-45C. Met deze Goshawk wordt de totale opleiding voor de marine vliegers gedaan. Deze duurt tussen de 9 en 12 maanden. Als ze alles goed volbracht hebben krijgen ze de Wings of Gold en gaan ze naar een actief squadron gaan om o.a. vliegen op de F/A-18 Hornet.
Van de eerste kennismaking tot de laatste vlucht moeten ze het volgende programma afwerken:
16 dag vluchten, 4 nacht vluchten, 23 formatie vluchten met 2 of 4 toestellen, 5 low level navigatie vluchten, 4 nachtelijke formatie vluchten. Tijdens de Air Combat fase vliegen ze 15 sorties waarna ze geen beginnen met de training voor de carrierlandingen. Ze beginnen een simulatie, beter bekend als Field Carrier Landings waarbij een Landing Signal Officer ze voorbereidt op het echte werk. Hierna komen de echte carrier landingen en als ze daar ook voor slagen mogen kunnen ze de opleiding afsluiten.
Ons bezoek
Aangezien NAS Meridian midden in de bossen ligt en van buiten absoluut niets te zien is hebben we een bezoek aangevraagd bij dit gave veld. Voordat we de definitieve toestemming voor dit bezoek kregen moesten we een uitgebreid formulier invullen en opsturen. Deze werd door NCIS gecontroleerd en kregen we bericht dat we welkom waren op 5 november.
Ruim op tijd stonden we bij de poort en moesten we nog even wachten op onze begeleider. Deze had alles geregeld en nadat we bij hem in de auto gestapt waren reden we het veld op. Vande poort naar de flightline is ongeveer 5 kilometer door een bosrijke omgeving.
Op de flightline aangekomen kwam onze 2e begeleider er ook al aan, Luitenant Timothy. Na de kennismaking en een praatje over de Formule 1, hij was ook een Max Verstappen fan, bezochten we naar de eerste hangaar. Lezen en schrijven was geen enkel probleem, ze kennen tailspotters daar wel. Fotograferen was daar nog niet toegestaan. Dat mocht wel op de flightline en onder de sunsheds, daar konden we ons uitleven.
Er werd goed gevlogen en de zon scheen volop. Meer kun je niet wensen. Terwijl we langzaam van lijn naar lijn wandelden liet onze begeleider zien dat hij een echte grapjas is en veel plezier in het bezoek had. Met enige regelmaat sprong hij voor je lens met een Big Smile.
Na de flightlines hebben we nog een bezoek gebracht een de tweede hangaar en kwam de score uit op 53 T-45’s. Als je weet dat ik nog niet eerder een T-45 gespot had dan begrijp je dat het een bezoek was om niet te vergeten.
Wij willen dan LT Timothy en de PRO Adam Prince ook bedanken voor dit bezoek.
Related posts
